Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 19.djvu/11

—   525   —

 Znaleźli wszystko w takim stanie, w jakim ich pozostawili. Vaquerowie pozostali w hacjendzie oczyszczali okoliczne miejsca ze zwłok Komanchów.
 Hacjendero wyszedł im na spotkanie.
 — Chwała Bogu, że wracasz! Niepokoiliśmy; się o was. Jakże poszło?
 — Czarny Jeleń zabity — odrzekł Bawole Czoło. — Brat mój. Niedźwiedzie Serce, zabrał skalp ze sobą. Ze wszystkich Komanchów zostało tylko sześciu. Udali się oni z hrabią do Meksyku. O, my się z nim policzymy, za jego występki!
 — Ale wszystkie spełzły na niczym.
 — Pschaw! Biali nie mają krwi w żyłach. Przebaczacie hrabiemu? Nie mam przeciwko temu nic zgoła, ale ja muszę mu jeszcze niejedno powiedzieć.
 — Mówicie, że jesteśmy bezpieczni — rzekł Arbeles — możemy więc zabrać się do naszych powszednich zajęć, ale cóż zrobimy z trupami, które leżą wokoło hacjendy i zaczynają się rozkładać?
 Przez oblicze Mizteki prześlizgnął się dziwny; uśmiech.
 — Pochowamy je w brzuchu aligatorów — rzekł szydersko.
 — Ależ, jak można — oburzył się Arbelez — to przecież nie po chrześcijańsku.
 — Nie jestem chrześcijaninem, Komanchowie także nie. Są oni wrogami Mizteków i dlatego też zginą w brzuchach krokodyli.
 Obaj naczelnicy weszli do domu. Mizteka wprowadził Apachę do komnaty swej siostry,