Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 19.djvu/13

—   527   —

stało, lub gdyby nie chciał ich przyjąć, odeślesz je bratu twego narzeczonego, który jest sternikiem.
 — Chętnie wszystko wykonam. Mój ojciec jest dosyć bogaty, by stworzyć nam życie bez troski. Brat Helmera będzie posiadaczem tych skarbów.
 Następnie Bawole Czoło przystąpił o chorego i przyglądał mu się. Jak się zdawało, nie poznawał otaczających go ludzi.
 — Jestem zabity — szepnął.
 Na każde pytanie Emmy odpowiadał zdaniem:
 — Jestem zabity.
 Wtedy przystąpił do niej Bawole Czoło.
 — Sennorita, co uczynisz, jeżeli nasz przyjaciel nie odzyska przytomności umysłu? Przyrzeknij, że nie opuścisz go nigdy.
 Piękna dziewczyna rozpływała się we łzach. Podała obu naczelnikom ręce i rzekła stanowczo:
 — Jestem jego narzeczoną, a wkrótce zostanę jego żoną. Jednego tylko pragnę: zemsty, zemsty na tym, który go chciał zabić.
 Przyjechał lekarz i zbadał chorego.
 — Pęknięcie czaszki, nic tu nie poradzę — rzekł.— Zioło, któreście mu przyłożyli, może mu pomóc jedynie po zagojeniu czaszki, a wtedy może nawet przywrócić mu pamięć. Nie wszystko jest więc stracone.
 Po odejściu lekarza, śliczna dzieweczka przypadła do łoża chorego narzeczonego, szczebiocąc wyrazy gorącej miłości i pokrywając twarz jego pocałunkami.