Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 19.djvu/27

—   541   —

 Po obiedzie Kortejo siedział przy swoim biurku i załatwiał naglące sprawy, gdy wtem tętent kopyt końskich dał się słyszeć na dziedzińcu i jakiś jeździec zatrzymał się przed bramą.
 Po tem zadźwięczały ostrogi i jakieś szybkie kroki zbliżały się do jego drzwi.
 Przed nim stał Alfons.
 Kortejo wstał od biurka.
 — Alfonso! Czekałem na ciebie z niecierpliwością, czy wiesz już, że hrabia umarł?
 — Wiem o tym — i zaśmiał się przy tym ironicznie. — Pisałeś mi przecież, że Ferdinando umrze; teraz przybyłem i dowiedziałem się, że już po wszystkim.
 Po paru minutach rozmowy na temat ostatnich wypadków i spadkobierców, otwarły się drzwi, a w nich stanęła Józefa. Gdy zobaczyła swego kuzyna, zbladła wskutek niespodziewanej radości, po czym sponsowiała i wyciągając ręce zawołała:
 — Alfonso, mój drogi Alfonso! Chodź w me objęcia, mój drogi kuzynie!
 Ponieważ nie śpieszył się uczynić zadość jej życzeniu, pobiegła sama ku niemu.
 Alfonso odepchnął ją od siebie z wyrazem wstrętu na twarzy.
 Ta zniewaga bardzo dotknęła Józefę. Była po prostu oszołomiona postępowaniem Alfonsa i obrzuciwszy go nienawistnym spojrzeniem, odwróciła się od niego z dumą, mówiąc:
 — Będziesz mnie jeszcze musiał przeprosić za tę obrazę!