Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 20.djvu/12

—   554   —

 — Więc ci pomogę. Powiedziałam ci otwarcie, że cię kocham i spodziewam się zostać hrabiną Rodriganda.
 Na twarzy Alfonsa zjawiło się szyderstwo.
 — A, do stu djablów! Przypominam sobie, że zażartowałaś Sądzę jednak, że ta cała sprawa wzięła już dawno w łeb.
 — Naznaczyłam ci termin, a teraz odpowiadaj — ciągnęła nieubłaganie Józefa.
 — Ale, czyż to naprawdę?
 — Tak — odrzekła groźnie.
 — Więc wiedz o tym, że się z tobą nie ożenię nigdy, przenigdy w świecie!
 Spodziewał się wybuchu z jej strony. Omylił się jednak. Była swej sprawy pewna, zachowała więc spokój i odpowiedziała mu śmiejąc się ostro:
 — A przecież musisz mnie poślubić.
 — Nie zmusisz mnie do tego! Chcesz może zdradzić, że nie jestem z rodu Rodrigandów, proszę cię więc nie narażaj się na śmieszność. Zwracasz bowiem broń przeciwko sobie samej i swojemu ojcu. Jesteście przecież współwinni!
 — Dowieść tego byłoby bardzo trudną rzeczą. Ale co powiesz na to, że istnieje jeszcze jeden testament? Znów zaśmiał się szyderczo.
 — Ho, ho, dawno już spalony.
 — Nie, znajduje się w moim posiadaniu.
 Spoważniała przy tych słowach. Mowa jej dźwięczała zwycięstwem. Alfonso i sekretarz zdziwili się.
 — Spaliłam gazetę w oczach ojca, a nie testa-