Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 20.djvu/14

—   556   —

 — Może być. Nie mam ochoty pracować dla niewdzięcznika. Musisz nam zapłacić za to, cośmy dla ciebie zrobili. Otrzymujesz z mojej ręki niezmierzone bogactwo Rodrigandy w Meksyku, a przez twoje małżeństwo z Józefą i my otrzymamy z niego część.
 — Nigdy tego nie uczynię.
 Wtedy przystąpiła do niego Józefa i rzekła:
 — Jeżeli to jest twoje ostatnie słowo, będę musiała inaczej postąpić — i zwróciła się ku drzwiom.
 Poznał, iż była gotowa wykonać swoje groźby.
 — Stój, dokąd idziesz? — zapytał drżącym głosem.
 — Do inspektora — odrzekła, przystając.
 — Czyś oszalała? Czy sądzisz, że jako moja żona będziesz szczęśliwa?
 — Tak. Pozostawiam ci we wszystkim wolną rękę, ale muszę być hrabiną Rodriganda!
 — Ależ to niemożliwe. Cóż na to powie hrabia Emanuel, gdy się dowie, że bez jego zezwolenia ożeniłem się z bratanką jego sekretarza?
 — Teraz jeszcze tego nie pragnę. Z weselem zaczekamy do jego śmierci. Dasz mi jednak pisemne poświadczenie, że jestem twoją narzeczoną.
 Namyślił się, a potem rzekł:
 — A za to poświadczenie wydasz mi testament?
 — Nie. Testament otrzymasz w dniu naszego ślubu.
 Pokiwał smutno głową.
 — Dobrze, otrzymasz poświadczenie.