Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 20.djvu/17

—   559   —

 — Tak jest. Niedługo przybędzie ze szwadronem lancetników. Chce was wypędzić.
 — A, trudno mu będzie tego dopiąć!
 — Obronimy naszych białych braci — rzekł Apacha.
 — Ach, dziękuję wam, jednak, zdaje mi się, te obronię się inną bronią. Niech tylko przybędą.
 Wyszedł z komnaty, dał znak, by się zebrała cala służba, rozproszona po polach i pastwiskach. W przeciągu piętnastu minut zjawili się wszyscy, a w chwilę później ujrzano czarną chmurę jeźdźców, którzy zbliżali się do bram hacjendy.
 — Już są — rzekł Arbelez. — Bądźcie spokojni, ja ich przywitam.
 Szwadron zatrzymał się przed bramą. Hrabia z oficerami jechał na przodzie. Zapukał do bramy. Arbelez postąpił parę kroków naprzód i zapytał, czego żądają.
 — Otworzyć! — rozkazał Alfonso.
 — Dla kogo?
 — Dla mnie, właściciela tej hacjendy.
 — Któż nim jest? — zapytał Arbelez.
 — Hrabia Alfonso de Rodriganda.
 — A, ten, co napada na damy! Niestety, nie znam żadnego hrabiego Rodriganda, właściciela tej hacjendy. Udowodnię wam. Poczekajcie chwilkę!
 Przeszedł przez podwórze do domu. Wkrótce wrócił z wielkim pergaminem w ręce.
 — Wymierzyć broń, ale nie strzelać, dopóki nie dam rozkazu — rzekł do swoich.
 W tej chwili na pół zdziczali pasterze utwo-