Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 20.djvu/25

—   567   —

pani, a ta poprosiła swego towarzysza, by poczekał na nią w salonie.
 — Kim pan jest? — zapytała tancerka bardzo miłym głosem.
 — Sennora pozwoli, że przemilczę, mam taki rozkaz. Polecono mi oddać „Królowej słońca“ ten dar.
 Poczciwy Alimpo wygłosił bardziej patetyczną mowę, niż mu hrabia polecił. Oddał jej dar i chciał się oddalić. Dała mu znak, by się zatrzymał.
 — Ach! — zawołała.
 Był to dźwięk szczęścia, zdziwienia i zadowolenia. Oczy jej zabłysły, a pierś zafalowała.
 — Pyszne! — zawołała. — I to wszystko ma być moją własnością?
 — Tak — odrzekł. — Jeżeli sennorita raczy tylko te dary przyjąć.
 — A wolno mi wiedzieć od kogo?
 — Nie śmiem powiedzieć.
 Odrzuciła dumnie głowę w tył i rzekła:
 — Podarunek bogaty, nawet bardzo hojny, nie przyjmę go jednak, jeżeli mi nie odpowiesz na niektóre pytania. Czy szczodry pan jest Hiszpanem?
 — Tak. Jest zresztą wdowcem i to nie bardzo młodym, ma dwóch synów.
 — Mieszka w Saragossie?
 — Na razie tak.
 — Często mnie widział w teatrze?
 — Nie. Dziś pierwszy raz. Zaraz po przedstawieniu poszedł do jubilera i zakupił te klejnoty.
 Twarz jej błyszczała radością i triumfem.