Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 20.djvu/26

—   568   —

 — Dziwi mnie bardzo pańskie milczenie — rzekła. — Nie jestem do tego przyzwyczajona. Oto — proszę.
 Podała mu śliczną sakiewkę z pieniędzmi. Ukłonił się, lecz nie tknął podanego mu przedmiotu.
 — Widzę, że bardzo wiernie służysz swemu panu. Proszę więc przyjąć zamiast pieniędzy moją rękę na znak wdzięczności.
 Podała mu swą białą dłoń, a on ucałował końce jej palców.
 — Wielka to łaska — rzekł — i ma dla mnie więcej wartości, aniżeli złoto. Powiem o tym memu panu.
 — O, tak, powiedz, sennor, swojemu panu, że zwykłam być dobrą i wdzięczną — rzekła. — Przyjmuję ten podarek, oczekuję jednak chwili, gdy porzuci tę tajemniczą zasłonę. W najbliższy wieczór założę jego klejnoty.
 Alimpo opowiadał hrabiemu, co słyszał i widział u baletnicy.
 — Prosiła, by ekscelencja uchylił przyłbicy — kończył.
 — Gdzie czekałeś?
 — W małej komnatce, do której mnie zaprowadziła służąca. Nie chciałem czekać w pokoju, bo tam mógł mnie zobaczyć Henrico Kortejo.
 — Kortejo?
 — Tak, był tam. Przyszedł z nią po przedstawieniu.
 Hrabia oparł głowę na ręce i siedząc przy stole, popadł w smutną zadumę.