Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 21.djvu/10

—   580   —

 Siedząc przytuleni i szepcząc słodkie słowa miłości, Ferdinando i jego towarzyszka zauważyli łódkę, płynącą przeciw nim. W łódce tej siedziało dwóch mężczyzn i tyleż dam.
 — Nałóż maskę — prosił Ferdinando swoją damę.
 Ona jednak nie myślała o tym. Potrząsnęła przecząco główką, nie przeczuwając, że w zbliżającej się łodzi znajdują się jej znajomi.
 — Do stu djabłów, Hanetta!
 Drugi głos dodał:
 — Tak, to napewno ona, gdyż dziś miała być w Madrycie.
 — Na Boga, uchodźmy! — prosiła baletnica.
 — To książę Olsunna i jego sekretarz. Znasz ich? — zapytał Ferdinando.
 — Tak. Szukali mnie zapewne, by mi przeszkadzać.
 Żaląc się, nałożyła maskę.
 — W takim razie muszę ich od tego oduczyć. Mówiąc te słowa, wstał i kazał wioślarzowi płynąć do brzegu. Drugie czółno miało dwóch wioślarzy, toteż pierwsze stanęło przy brzegu.
 Książę i Gasparino wysiedli z łodzi i czekali na przybywających.
 Ferdinando zapłacił wioślarzowi i wysiadł z łodzi wraz z tancerką.
 — Proszę zdjąć maski! — zawołał Olsunna
 — Nie uznaję takiego rozkazu. Radzę panom pozostawić nas w spokoju.
 Olsunna zrobił krok ku tancerce. Wówczas Ferdinando silnym ciosem w głowę powalił go na