Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 21.djvu/12

—   582   —

 — Gotów jestem posłużyć panu w tej sprawie objaśnieniem.
 — Dziękuję, wieczorem sam się dowiem kim ona jest.
 Książę uśmiechnął się.
 — Tego się pan nie dowie, gdyż w piętnaście minut po pańskim odejściu opuściła Madryt.
 — Do czarta! — krzyknął Ferdinando.
 — Spodziewam się, że pan nie kłamie?
 — Kłamać? Dla jakiejś tam...
 — Panie! Ekscelencjo!
 — Ciszej. Znam ją lepiej niż pan. Ale à propos, to pan mnie wczoraj uderzył bokserem w głowę?
 — Tak.
 — Bardzo dzielnie, ale o tym potem. Teraz uprzedzam pana, że tutaj nie zobaczy już swojej bogdanki, lecz pocieszam pana, że niedługo spotkasz ją w bardzo osobliwych okolicznościach. Teraz żegnam panów.
 Gdy wyszedł, obaj bracia poszli do hotelu przekonać się, czy książę mówił prawdę.
 Nie było jej.
 Ferdinando myślał o niej, jak o gwieździe, która zajaśniała wśród nocy na niebie. Śnił o niej i święcie wierzył, że kiedyś znowu niespodziewanie się z nią spotka.
 Tymczasem w Rodrigandzie panował wielki ruch. Dobry Alimpo przybył ze swoją poczciwą Elwirą, by przystroić zamek na cześć przybycia hrabiego Manfreda.
 Trzeciego dnia przybył hrabia.