Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 21.djvu/14

—   584   —

 Po uczcie narzeczona odeszła do swoich apartamentów, a panowie raczyli się jeszcze winem. Wreszcie usłyszano turkot nadjeżdżającego powozu.
 Hrabia wyszedł powitać synów.
 Nie wiedzieli co zaszło i dlatego oczekiwali z niecierpliwością wyjaśnień.
 — Wiecie — rzekł hrabia do synów — że nigdy nie lubiłem dużo mówić, ani bawić się w szerokie wstępy przed przystąpieniem do sedna sprawy. Krótko wam oznajmiam, że postanowiłem ożenić się powtórnie.
 Słowa te podziałały na nich, jakby w nich piorun uderzył.
 — Ożenić się? Teraz?
 — Tak — odpowiedział z naciskiem. — Nie mam czasu na wyjaśnienia. Możecie być pewni, że otrzymacie część dziedzictwa, które się wam należy. Sądzę też, iż moja małżonka zyska waszą miłość i szacunek, jakiego doznaje matka od dzieci.
 — Kim ona jest, ojcze?
 — Nie ze szlachty. Jest artystką.
 Obaj synowie popatrzyli na siebie przestraszeni.
 — Do pioruna! — zawołał Ferdinando.
 — Nie podoba ci się? — zapytał hrabia ostro.
 — Nie! Mówię otwarcie. Gdzież zwyczajnej baletnicy do niepokalanego zamku naszych ojców?!
 — Milcz, chłopcze! — rozkazał hrabia Manfredo. — Chodźcie za mną. Przedstawię was.