Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 21.djvu/8

—   578   —

 Towarzystwo oczekiwało przybycia młodzieńców.
 — Sennoritas i sennores, oto mój przyjaciel, którego oczekiwałem — rzekł Emanuel. — Spóźnił się, bo go zatrzymano u rosyjskiego ambasadora.
 Słowa te osłoniły przybysza nimbem powagi.
 Skłoniono się przed nim bardzo nisko.
 Ferdinando rzucił okiem znawcy na postać czwartej damy. Nosiła na sobie długi płaszcz, kształtem przypominający nietoperza. Z pod płaszcza widać było jej przepyszne włosy, maleńkie uszko i śliczne usteczka.
 — Sennora, proszę o ramię.
 Ferdinando miał miły glos. Na jego wezwanie młoda dama zbliżyła się doń. Bawiono się wyśmienicie. Po drodze pito od czasu do czasu czekoladę i wino.
 — Powiedz mi, kim pan jest? — prosiła Ferdinanda jego piękna partnerka.
 — Powiem, jeżeli pani powie mi swoje nazwisko.
 — Chętnie to uczynię, lecz naprzód będę odgadywać. Pochodzi pan ze szlachty, jesteś bardzo bogaty, a najważniejsze, chcesz wiedzieć kim ja jestem.
 — Nie. Zdaje mi się, że błądzę z uroczą czarodziejką. Z aniołem. I dlatego nie chcę mego marzenia psuć banalnymi pytaniami.
 — Więc marzy pan? — zapytała czule. — Uważałam pana raczej za człowieka czynu.
 — Jestem nim rzeczywiście, ale skoro tylko