Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 22.djvu/14

—   612   —

mistrz został udekorowany orderem przez samego wielkiego księcia.
 Biedaczysko oniemiał, bladł, czerwienił się.
 — Królewska wysokość, o, do tysiąca dja... to przecież, jak Bozię, toć to niespodzianka. Na to jam nie zasłużył, dalibóg!
 Przyszła kolej na małego Nemroda. Pouczono go, jak się ma zachować, a nauka nie poszła w las, Wyprostowany jak świeca, odważnie i dzielnie przymaszerował przed oblicze księcia i ukłonił się.
 — A toś ty? Jak się nazywasz?
 — Robert Helmer. Helmer od ojca. Robert od pana kapitana, który jest moim ojcem chrzestnym.
 — Ładnie i dokładnie. Ile masz lat?
 — Pięć i ćwierć.
 — Czym chciałbyś być w przyszłości?
 — Wasza wysokość, tęgim chłopem.
 Goście poczęli wychwalać małego Roberta, a chłopczyk rzekł na to:
 — Niczym nie jestem w porównaniu z wujem Zorskim, który polował na lwy, pantery, słonie i inne dzikie zwierzęta, a w dodatku walczył z dzikimi ludźmi!
 Wielki książę zainteresował się Zorskim i małym Robertem i zapragnął być świadkiem ich ćwiczeń sportowych i dowodów zręczności i siły.
 — Czy mam wyprowadzić mojego konika Ponny i wynieść moją zbroję?
 — Tak — rzekł kapitan. — Państwo będą przyglądali się z okien.