Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 22.djvu/18

—   616   —

sławną — ogromną, ciężką, nazywano ją „niedźwiedzią śmiercią“.
 Jakież było ich zdżiwienie, kiedy wśród rozmowy poznano, że sławnym księciem skał był Zorski.
 Hrabia-sportsman serdecznie zaprosił Zorskiego do swego zamku.
 I wielki książę raczył zaprosić go do pałacyku, w Żurawiskach.
 Rodzice Roberta — ludzie prości — cieszyli się również względami wielkiego księcia, który wypytywał ich o różne familijne szczegóły. Mały Robert zaś wyszedł na tym najlepiej, gdyż nie tylko chwalono go, pieszczono i całowano, ale dostał sakiewkę z pięćdziesięcioma dukatami.
 Po odjeździe gości wszyscy czuli się szczęśliwi. Rudowski cieszył się z świeżo otrzymanego orderu. Ludwik z pochwal, otrzymanych od swego pana.
 Róża była szczęśliwa: narzeczony jej zbierał zewsząd pochwały, a do tego wielki książę obiecał pomoc w sprawie zdobycia Landoli. Przedtem jednak miał się odbyć ślub jej z ukochanym, potem on miał się udać w pogoń, a ona — żona jego — zostaje pod pewną opieką samego wielkiego księcia. Szczęście, wielkie szczęście!
 Rozpoczęły się przygotowania do ślubu.
 W sali ustawiono ołtarz. Książę przybył z nadwornym kaznodzieją, który miał dać ślub młodej parze.
 Róża — prawdziwa to była róża w welonie, z wiankiem mirtowym na skroniach! Młoda para