Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 22.djvu/6

—   604   —

strzał zwierz cofnął się, potem podskoczył trochę naprzód i padł martwy na ziemię.
 Robert nabił strzelbę na nowo i zbliżył się do zwierza.
 — To nie pies, a wilk! Wziąć go do domu ze sobą? Nie, zostawię go tu. Nadejdą myśliwi i znajdą zabitego wilka.
 Ale nie chciało mu się wracać jeszcze do domu i poszedł głębiej w las. Gdy się już bardzo zmęczył, usiadł na ogromnym, leżącym na ziemi buku. Minęło piętnaście minut, gdy Robert usłyszał dziwny głos.
 Robert zgiął się, chowając za pień, na którym przedtem siedział.
 — A to co? Ma śpiczaste kity na uszach? Toć to ryś!
 I znów strzelił szczęśliwie.
 Tymczasem przez las przejeżdżał biedny chłop. Robert najął go do przewiezienia zabitych zwierząt.
 Przy pomocy chłopa przewieziono zdobycz na folwark. Sternik Helmer osłupiał ze zdziwienia i przestrachu, gdy zrozumiał co się stało.
 Chłopiec z niecierpliwością czekał na rotmistrza.
 — Wreszcie tenże powrócił z polowania ogromnie nadąsany. Nie udało się polowanie, wilka jakoś nie było.
 Po południu Robert zjawił się u pana Rudowskiego, pobierał bowiem u niego naukę. Rotmistrz był zły, nie chciał z początku nawet odbyć codziennej lekcji ze swoim ulubieńcem.