Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 23.djvu/16

—   642   —

 — Diagnoza, którą postawili moi koledzy, była mylna. Podejmuję się pana wyleczyć i to zupełnie.
 Zadzwonił, weszła Flora. Książę wyciągnął do niej ręce i zawołał:
 — Chodź do mnie, moje dziecko. Ten lekarz przynosi mi nadzieję wyzdrowienia i nie umrę już tak prędko!
 — Czy to prawda?
 — Jestem tego pewny — odparł skromnie, bez przesady.
 Krzyknęła z radości, schwyciła za rękę i nim się spostrzegł, mocno ją ucałowała.
 — Widzisz, ojczulku, że to Bóg nam zesłał tego doktora!- zawołała. — O, panie Zorski, jakim że nas obdarzyłeś szczęściem!
 Stanęli naprzeciw siebie. I teraz przypomniała sobie słowa ukochanego, że Zorski jest do niej podobny. Zauważyła, że tak jest w rzeczywistości. Owładnęło ją dziwne uczucie. Byłaby tego wysokiego, pięknego mężczyznę w tej chwili ujęła w ramiona i ucałowała.
 On stał przed nią i zdawało mu się, że zna ją bardzo długo i że jest mu tak bliska, jak siostra.
 — Dziękuję za wiarę, z jaką przyjęła pani moje słowa... Uleczenie nastąpi, ale do tego potrzebne są pewne warunki. Czy możecie państwo zmienić miejsce pobytu? Nie znam stosunków państwa, a wiem, że taka zmiana miejsca połączona jest z kosztami materialnymi.
 — A, prawda, pan nie zna ani nas, ani naszych stosunków.