Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 23.djvu/20

—   646   —

 — Co, co ci jest, ojcze?
 — Patrz tam!
 — Stara cyganka — rzekła. — Czego się tak trwożysz?
 — O, Madonno! To Carba, ta straszliwa baba!
 — Odwagi, mój ojcze! Jesteś przy moim boku. Książę Olsunna nie powinien obawiać się jakiejś tam włóczęgi. Uspokój się. Ja z nią pomówię.
 Była to rzeczywiście Carba.
 Nie wiedziała, że książę znajduje się tutaj. Przybyła tu z całkiem innej przyczyny. Chciała odwiedzić Gabrillona, strażnika wieży, który był powiernikiem jej tajemnicy.
 Wzrok jej padł na siedzących przed chatą i mimo woli przystanęła. Poznała księcia i jego córkę. Wyraz radości, a zarazem zemsty zjawił się na jej srodze pomarszczonym obliczu. Nie namyślając się długo, skierowała swe kroki ku domowi, stanęła w pokornej postawie, wyciągnęła rękę i rzekła do Flory:
 — Proszę o małe wsparcie dla biednej cyganki, piękna moja panienko! Flora dała jej pięciofrankówkę, nie dając poznać po sobie, że zna cygankę, ojciec jej zaś przymrużył oczy i odwrócił się.
 — Dziękuję — rzekła Carba. — Czy mam powróżyć, piękna panieneczko?
 — Nie! — odrzekła Flora kategorycznie.
 — Dlaczego? Jestem Carba, królowa Gitanów. Potrafię zgadnąć przeszłość i przyszłość. Proszę mi tylko podać rączkę!