Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 23.djvu/28

—   654   —

 Książę jadł z wielkim apetytem. Kaszel, który go ostatnio bardzo męczył, znikł, jak za dotknięciem różdżki czarodziejskiej.
 — Zorski jest doprawdy chlubą swych rodziców — rzekł książę. — O, gdyby każde moje życzenie było żaglem u jego jachtu, mógłby bez obawy wypłynąć na dalekie wody oceanów.
 — Ojciec jego, niestety, już dawno umarł — zauważył Otto. — Był on profesorem, a nade wszystko kochał swoją żonę i dziecko. Poznał ją w Hiszpanii.
 — W Hiszpanii?
 — Tak, był nauczycielem u jakiegoś bogatego bankiera, ona zaś guwernantką.
 Książę nasłuchiwał uważnie. Flora patrzyła zdziwiona na mówiącego.
 — U kogo ona była guwernantką? — zapytał książę.
 — Oboje byli w Saragossie u bankiera, hm, zapomniałem jak on się nazywa.
 Książę odłożył nóż. Oczy jego rozwarły się szeroko, a twarz oblała fala krwi.
 — Ojcze! — zawołała Flora. — Oszczędzaj swoje zdrowie!
 — Daj spokój, dziecko! Mam aż nadto sił!
 Książę drżąc ze wzruszenia, pytał dalej:
 — Czy ten bankier nie nazywał się przypadkiem Salmonno?
 — Salmonno, tak Salmonno! Ale, co się stało?! — zawołał przerażony.