Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 24.djvu/13

—   667   —

 — A co jest z cyganką? Carba się nazywa, nieprawdaż?
 — Jest napewno wtajemniczona w tę sprawę. Wczoraj przed południem odwiedziła Gabrillona na wieży. Musimy ją koniecznie odszukać.
 — Uczynię wszystko, co mi pan rozkaże — rzekł z ukłonem mer.
 — Więc racz pan przede wszystkim polecić, by szukano cygankę. Następnie, niech pan przyjdzie do księcia, a stamtąd udamy się na latarnię. Reszta już się sama ułoży.
 — Doskonale, będę tam za piętnaście minut, a czy pana tam zastanę?
 — Tak — odparł Otto.
 — Z pewnością pan coś maluje dla księcia?
 — Nie — odpowiedział Otto, śmiejąc się. — Jestem narzeczonym księżniczki.
 Mer posunąwszy okulary z nosa na czoło, zawołał:
 — To niemożliwe, monsieur! Pan jest malarzem, a ona — księżniczką! Ale, jeżeli to prawda, to gratuluję najuniżeniej, gratuluję!
 Po pożegnaniu się z merem Otto pośpieszył do Olsunny.
 Oczekiwano go tu z największą niecierpliwością.
 — No, jak tam? Mów prędko! — zawołały naraz dwa głosy.
 Otto rozwinął depeszę i przeczytał po raz już trzeci jej treść.
 — A więc to on! — zawołał książę.