Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 24.djvu/20

—   674   —

 Gdy Carba zrozumiała, że poznano hrabiego, przystąpiła bliżej i rzekła:
 — Donna się myli. Chory jest Anzelmo Marcello, którego dobrze znam.
 — Milcz, oszustko! — zawołała Flora i zwróciła się do mera, by natychmiast zaaresztował cygankę i strażnika.
 Gabrillon, słysząc o aresztowaniu, rzucił się do ucieczki, jednak mocno się zawiódł, gdyż natychmiast znalazł się w rękach żandarma.
 — Trzymajcie go! — rozkazał mer. — Usiłując uciec, zadokumentował swoją winę. Tę starą też trzeba uwięzić. Ona nam powie, jakim sposobem dostał się tu hrabia.
 Cyganka dowodziła swej niewinności, ale nic jej nie pomogło. Wypchnięto ją z izby i osadzono w więzieniu.
 Następnie wyprowadzono hrabiego z latarni. Szedł za nimi bez oporu, a gdy byli już niedaleko domku, w którym mieszkał książę, wyszedł im na spotkanie służący księcia, który niegdyś służył u hrabiego.
 — Hrabia Emanuel! — zawołał. — O, tu jest znak, moi państwo! To jest niezbity dowód! — wołał, pokazując znak pod uchem hrabiego.
 Gdy książę Olsunna stanął przed nieszczęśliwym, widać było, że bardzo cierpi i współczuje mu. Hrabia jednak nie rozumiał, że zmienił miejsce pobytu. Nie zwracał uwagi na otoczenie i powtarzał ciągle:
 — Jestem wierny, poczciwy Alimpo...
 Zaczęto się naradzać, co począć z chorym,