Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 24.djvu/29

—   683   —

że od strony zachodniej zbliża się jakiś trójmasztowiec.
 Wyszli na pokład. Murzyn, siedzący w bocianim gnieździe, wyraźniej widział okręt gołym okiem, aniżeli Helmer przez lupę. Obserwując przez jakiś czas ów okręt, spostrzegli, że również płynie na południe, z tą jednak różnicą, że „Róża“ płynęła szybciej, gdyż wiatr był dla niej pomyślniejszy i pomagał parze.
 Gdy tak pędzili z ciągle wzrastającą szybkością, usłyszeli z szczytu masztu głos negra, pełny jakiejś niewytłumaczonej trwogi.
 — Co to?
 — Jeszcze jeden okręt, massa! — odpowiedział negr.
 — Gdzie?
 — Na zachodzie. Nie można go jeszcze dobrze zobaczyć. Ma czarne żagle.
 — Czarne żagle? — zdziwił się Helmer.
 — Takich nie ma nikt, to chyba czarny kapitan! Skierował lupę w stronę, którą negr wskazał i spostrzegł drugi okręt, który całą siłą wiatru pędził w stronę pierwszego. Ciemna barwa żagli była powodem, że trudno go było rozeznać.
 — To naprawdę czarny! — wykrzyknął wzruszonym głosem Helmer.
 — Ten Landola jest chytrym drabem. Ma podwójne płótno żaglowe. Gdy zbliża się do jakiegoś portu ,rozpina białe żagle, a na pełnym morzu czarne.
 Zmienianie powoduje olbrzymią robotę, ale on się przed nią nie lęka, gdyż zapewnia mu