Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 25.djvu/30

—   712   —

Ludwikiem wykazywał swój dobry humor i, o dziwo, wdał się z nim w poufałą rozmowę.
 — Ale ta księżniczka naprawdę mi wpadła w oko. Gdybym miał syna i gdybym był księciem, to — — — —
 Przerwał w środku zdania. Już dawno nie wymówił słowa „syn“, dziś jednak mu się wyrwało, więc napół rozgniewany, napół zakłopotany ofuknął Ludwika:
 — Więc czego tu stoisz, gamoniu, myślałem, że cię już tu dawno nie ma! Precz stąd!
 — Do usług pana rotmistrza!
 Poczciwy Ludwik wyszedł. Przyzwyczajony do tonu swego pana, nie brał mu tego za złe. Na korytarzu spotkał się z piękną księżniczką. Stanął przy ścianie, by Flora mogła wygodniej przejść.Ona jednak zatrzymała się i zapytała:
 — Czy wy usługujecie przy stole?
 — Tak, wasza wysokość.
 — Dziś wieczorem także?
 — Tak jest.
 — A czy potraficie milczeć?
 — Jak skała, proszę księżniczki — odparł z dumą.
 — A więc powierzę wam tajemnicę: pan Otto Rudowski jest w Zalesiu — — —
 — Do stu pio — — do dja — — hurra! Chciałem powiedzieć! Proszę mi wybaczyć! Ale panicz chyba nie śmie się pokazać na zamku?