Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 25.djvu/4

—   686   —

 Nagle „Róża“ przepłynęła obok Anglika. Kapitan stał na pokładzie i zawołał w dół:
 — Holla, jacht! Pomoc?
 — Pomoc! — odpowiedział Zorski. — Nie poddajcie się!
 — Ani nam w głowie!
 Słowa swoje potwierdził potężnym wystrzałem w stronę rabusia. Cel nie chybił. Odezwały się przekleństwa. Naraz usłyszano donośny, gniewny głos:
 — Wiosła na morze! Natrzeć na nich! Gotów!
 — A, to Landola! — rzekł Helmer. — Znam ten głos. Ale my go zaraz nauczymy zaczepiać z boku.
 Jacht popłynął łukiem i stanął blisko nieprzyjaciela.
 — Ognia! — rozkazał kapitan Helmer.
 Huknęły działa. Wszystkie kule utkwiły w statku piratów.
 — Tak, teraz trochę kartaczy na pokład!
 Dwa średnie działa jachtu ciągle posyłały korsarzowi kule w ściany pod linią wodną, a tymczasem kartacze waliły na pokład. Piraci dopiero teraz zrozumieli, że „mały Dawid“ jest nielada przeciwnikiem i zwrócili się w jego stronę.
 Ale strzały nie mogły mu szkodzić, a przeciw kulom ze strzelb Helmera obwarował się matami, które wisiały nad pokładem. W ten sposób piraci znaleźli się między „Różą“ a statkiem handlowym.
 Oba statki trzymały się dzielnie, i piraci musieli przyznać, że położenie ich nie jest nadto mi-