Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 26.djvu/12

—   722   —

 — Wołającym był pewien marynarz, który snać poznał korsarza.
 — Do Amerykanina — odpowiedział korsarz, wskazując ręką jeden z amerykańskich okrętów.
 — Tak? — rzekł marynarz. — Sądzę, że widziałem ciebie na innym okręcie. A czy znasz Fauchal, chłopcze?
 — Znam.
 — Kiedy tam byłeś? — O, dawno temu, byłem wtedy na służbie u Francuza.
 — Tak? A więc musisz znać dobrze długą, chudą mamcię Dry.
 — Nie mogę sobie przypomnieć. To już dawno.
 — Hm, sądziłem, że nie tak dawno widziałem cię tam. A czy słyszałeś kiedyś o Jefrouw Mietje? — pytał dalej marynarz.
 — Nigdy — odparł wysłannik Landoli.
 — W takim razie mylę się, gdyż sądziłem, że do niedawna należałeś do „Pendoli“, kapitana Landoli.
 — Nie znam tego człowieka i zresztą nie mam czasu. Adieu!
 Oddalił się, ale wnet zmiarkował, że obcy idzie za nim. Zrozumiał, że grozi mu niebezpieczeństwo, więc co rychlej dobiegł do łódki i odbił od brzegu.
 Obcy, który z nim rozmawiał, był to Helmer. Właśnie chciał iść z papierami do naczelnika portu, gdyż „Róża“ szykowała się już do odbicia od przystani. Przypomniał sobie twarz spotkanego