Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 26.djvu/17

—   727   —

szłość przed sobą, która właśnie teraz przed nim otwiera swe gościnne wrota.
 — A, gratuluję!
 — Dziękuję, miss Lindsay. Może słyszała pani o hrabim de Rodrigandzie?
 — O hrabim de Rodrigandzie? — zapytała Amy zdziwiona.
 — Tak, widzę, że to nazwisko panią zaciekawia.
 — Tak, mam przyjaciółkę, Różę de Rodriganda-Sevilla. Jej ojciec nazywa się Emanuel.
 Oczy Józefy zabłysły jak u drapieżnego ptaka.
 — Gdzie i kiedy poznała pani Różę? — spytała.
 — Poznałam ją w Madrycie, potem odwiedziłam ją w Rodrigandzie — odparła Amy.
 — Kiedy to było, miss?
 Ton Józefy był ostry. Amy nie posiadała wprawdzie talentu detektywa, ale że właśnie dowiedziała się z listu Zorskiego o zaszłych ostatnio wypadkach, postanowiła być ostrożną. Dlatego odrzekła:
 — Przed niespełna sześciu miesiącami.
 — Musiało to być później — rzekła Józefa natarczywie.
 — Dlaczego pani tak przypuszcza? — Tak mi się zdaje, gdyż mówiła pani o hrabim Emanuelu, jako o ojcu Róży.
 — Przed sześciu miesiącami był nim jeszcze, potem dowiedziałam się, że umarł. Właśnie przyjaciel mój mi dziś o tym pisał.