Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 26.djvu/21

—   731   —

moim przyjacielem, do którego oddaję ci również mój prywatny list Przyjmie cię z wielką radością, możesz być tego pewna — zakończył rozmową lord Lindsay.
 Na drugi dzień Amy wyruszyła do portu, otoczona dwudziestoma jeźdźcami. Kapitan okrętu przyjął ich z honorami. Swoją kajutę odstąpił Amy i skoro tylko ojciec pożegnał się z córką, okręt odbił od brzegu.
 Pogoda sprzyjała, podróż była piękna.
 W dzień Amy siedziała w namiocie na pokładzie, wieczorem zaś zachwycała się czarowną czystością morza.
 Niby przez płynny kryształ, A my widziała dno, na którym pełno było zwierząt i roślin.
 Tak spędzając czas, przebyto Campecha-Bay, Honduras. Znajdowali się blisko Jamajki. By dostać się do stolicy Kingston, musiano przepłynąć niebezpieczną ławę, która już setkom okrętów przyniosła zgubę swoimi koralowymi rafami.
 Było to przed południem.
 Naraz jeden z majtków oznajmił, że spostrzegł zdala żagle.
 Amy siedziała pod dachem swego namiotu, a tuż obok niej kapitan, który przed chwilą przyjął meldunek żołnierza.
 — Mały djabelny statek, a pędzi jak szalony. Czy pani go widzi? — zapytał kapitan.
 Amy podeszła do poręczy pokładu.
 Statek wojenny huknął z działa, dając tym samym znak do zatrzymania się.
 — Co to za statek? — zapytał oficer.