Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 26.djvu/24

—   734   —

Ho, ho, on nam jeszcze musi wiele rzeczy wyśpiewać!
 Potem huknął drugi strzał. Pierwszy oficer, stojący obok sztandaru, runął nieżywy. Potem padł sternik, a wreszcie drugi oficer.
 — Tak, teraz nie ma kierowników. O, widzi pan, nadchodzi Anglik — rzekł Zorski do Helmera.
 Okręt pancerny zatrzymał się przed korsarzem.
 — Hallo! — zawołał kapitan do Zorskiego. — Jużeście go pokaleczyli? Brawo!
 — I zabiłem mu czterech oficerów — dodał Zorski.
 — Proszę uważać na więźnia, który znajduje się na samym dole.
 — Rozumiem! — odparł Anglik i wystrzelił.
 Kula przeleciała nad pokładem korsarza na znak, że żąda się wywieszenia flagi. Po chwili powiewała chorągiew hiszpańska.
 — Co to za okręt? — zapytał Anglik.
 — „La Pendola“ kapitana Landoli.
 — Jaka załoga?
 — Dwudziestu czterech majtków — odezwali się piraci.
 — Przeklęty łgarzu! Wszyscy korsarscy marynarze na mój okręt! — zawołał kapitan wojennego okrętu.
 Okręt piratów był zgubiony. Steru nie było. Jedynym ratunkiem dla załogi była ucieczka. Udawano, że podporządkowują się rozkazowi Anglika,