Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 27.djvu/20

—   758   —

natknęli się na ciężką, silną nakrywę metalową, która tarasowała wejście do podziemia.
 W dzień Zorski przygotował odpowiednie przyrządy, tak, że z łatwością odśrubowali nakrywę i wtargnęli do wnętrza grobowca. Zorski był pierwszy. Uszedł parę kroków i natknął się na trumnę.
 — Znalazłem trumnę. Helmer, zapal pan ślepą latarkę, by ani jeden promień światła nie dostał się na zewnątrz.
 — Ciekaw jestem, co znajdziemy? — szepnął Mariano.
 — Albo nic, albo popioły pańskiego stryja Ferdinanda — odpowiedział Zorski.
 — Straszno mi!
 — Boi się pan?
 — Nie. Ale jakie dziwne jest moje położenie: zrabowany bratanek u trumny swojego stryja.
 — Ależ — odwagi. Przecież nie bezcześcimy grobu. Przeciwnie, domagamy się prawdy, a tym samym szacunku dla niego. Za czyn nasz możemy odpowiadać przed Bogiem i sumieniem. A teraz otwórzmy trumnę.
 Znowu przyłożyli klucze do śrub. Zgrzytnęły. Następnie odśrubowano wieko. Teraz trzej mężczyźni stali, patrząc na siebie z wyrazem oczekiwania. Mieli odkryć wielką tajemnicę, musieli panować nad dziwnym, budzącym się w głębi duszy uczuciem.
 — A teraz — w imię Boże — do góry wieko! — zawołał Zorski.
 Podniósł je i odstawił na bok. Helmer rzucił