Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 27.djvu/27

—   765   —

Wiesz kim jest Zorski? Synem guwernantki i nauczyciela!
 — No, i co dalej? — zapytała jakby nieprzytomna.
 — Co dalej?! — krzyknął rozdrażniony. — Co z tobą, dziewczyno? O czym ty myślisz, hę? Co dalej? Ten Zorski jest synem — i to jedynym synem Olsunny! Słyszysz?
 Zwróciła uwagę na jego słowa.
 — E, ty chyba fantazjujesz! — rzekła.
 — Ani mi się śni! Przeczytam ci list Gasparina, w którym opisuje całą tę awanturę.
 Gdy przyszli do domu, poszła do swego pokoju i rzuciła się na hamak. Jej sowie oczy nabrały milszego wyrazu, policzki zarumieniły się. Myślała o nim...
 Potem pośpieszyła do biblioteki ojca i zdjęła ze ściany portret hrabiego Emanuela.
 — Podobiuteńki! Ach, czymże jest Alfonso w porównaniu z nim? Czym jest fałszywy Rodriganda wobec prawdziwego?! Jakże się zlękłam, zobaczywszy go. A coś mnie tak mocno ukłuło w serce. Przyjemne było to ukłucie, wcale nie bolało. Co to było? Czy to miłość?
 Józefa przytuliła usta do portretu.
 — Siedział obok jasnowłosej Amy i — kochał ją! Ich oczy zawsze się szukały. Ich ręce spotykały się pod stołem — widziałam to dokładnie. O, to mnie bardzo bolało! Czy to zazdrość?
 Rozmyślała nad niespodziewanie zakwitłym wczuciem, o miłości od pierwszego wejrzenia i o urodzie tego, w którym się dziś zakochała.