Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 27.djvu/30

—   768   —

 — Fałszywy nie przynosi nam także żadnej korzyści!
 — Tego nie mów. Przecież ci wczoraj obiecałem, że napiszę do brata. Alfonso musi się z tobą ożenić!
 — Poczekaj z pisaniem do dnia ich wyjazdu.
 Pokiwał głową. Nie rozumiał jej, gdyż była dlań zagadką.
 Wyszedł. A ona stanęła znów przed zwierciadłem.
 I znów przerwano jej to miłe zajęcie.
 Weszła służąca Amaika. Stara Indianka długo służyła u Kortejów i cieszyła się zaufaniem sennority.
 — Amaika, spójrz. Jestem piękna, czy brzydka?
 Stara klasnęła w ręce i odpowiedziała:
 — Brzydka? O, Madonno, jakżeż panienka może być brzydka? Piękna jest, bardzo piękna moja panieneczka.
 — Naprawdę?
 — Na moją biedną duszę! — przysięgała obłudna starucha.
 — A więc pomógł mi puder! Czy mam jeszcze trochę naróżować policzki?
 — Nie, sennorita. Tak wyglądasz bardzo ładnie i miluchno. Muszą cię kochać!
 — Muszą, ale on nie będzie kochał.
 — On? — zaśmiała się Indianka. — On panienkę także pokocha, jeżeli panienka w tym stroju ukaże się w teatrze.
 — Ale czy przyjdzie? — zapytała.