Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 28.djvu/12

—   778   —

 Zamilkła. Potem westchnęła znowu i zapytała energicznym tonem:
 — Wierzę, iż pan myśli tak obecnie. Później stanie się inaczej. Postanowiłam sobie być szczerą i dlatego powiadam panu otwarcie, że go kocham.
 — A, do diabła! I miałbym opuścić moją ukochaną dla pani!
 — Tak.
 — O, to nie uchodzi, moja pani! Bo ją kocham, a nie panią!
 — Może jestem ładniejszą od niej!
 — Możliwe, ale nie sądzę, by tak było.
 — Bogatsza!
 — Nie zależy mi na bogactwie.
 — Szlachetniejszego rodu i lepszego charakteru!
 — Niemożliwe!
 — Wiem wiele o panu, znam pewną tajemnicę.
 — Jaką? co pani wie o mnie? — spytał zaciekawiony.
 — Nazywasz się pan Alfred Lautreville, ale to nie jest twoje nazwisko.
 — Kimże więc jestem? — zapytał zdziwiony.
 — Pańskie prawdziwe nazwisko brzmi: Alfonso de Rodriganda.
 Mariano przerażony schwycił ją za rękę i pochylając się nad nią rzekł:
 — Kobieto, co mówisz? Skąd wiesz o tym? Kim jesteś?
 — Poco mnie pan nadaremnie pyta?
 — Musisz powiedzieć. Jeżeli nie, to sam się