Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 28.djvu/15

—   781   —

 — Ba! Ciesz się, że ci dałem słowo, gdyż w przeciwnym razie, dawnobym ci już zerwał maskę!
 Nagle obok niego zabrzmiał głos:
 — Ale ja to uczynię, bo nie dałem słowa!
 Zamaskowana postać wyskoczyła z za muru! rzuciła się do dziewczyny. Józefa zrozumiała, w jakim znajduje się niebezpieczeństwie. Wyciągnęła z pod płaszcza sztylet. Uderzyła nim rękę, która chciała zedrzeć maskę.
 Podczas gdy lord cofał zranioną rękę, Józefa skorzystała z chwili, skoczyła w bok i zmieszała się z tłumem masek.
 — A, do djabła, ona miała sztylet, — rzekł Lindsay, wyciągając chustkę z kieszeni, by zatamować krew.
 — Kim pan jest? — zapytał Mariano.
 — Pańskim przyjacielem!
 Głos lorda brzmiał głucho, Mariano nie mógł go poznać.
 — I podsłuchałeś całą rozmowę?
 — Tak, gdyż przyszedłem, by ją podsłuchać.
 — A to z pana prawdziwy drab!
 — Nie przeczę!
 — Żądam, by pan zdjął maskę! — krzyknął Mariano.
 Lord posłusznie zdjął maskę i stanął przed Marianem.
 Ten poznał przybysza, przeraził się i rzekł:
 — Ach, milord! Proszę mi wybaczyć!
 — Raczej ja proszę o przebaczenie. Zawiniłem przecież, gdyż podsłuchałem.