Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 28.djvu/18

—   784   —

twarz pałała, a źrenice nienaturalnie błyszczały. Zrzuciła z siebie strój maskowy i stanęła przed ojcem.
 — Ojcze, ten Zorski odjeżdża pojutrze na hacjendę?
 — Tak, razem ze swymi przyjaciółmi.
 — Nie możemy tych ludzi zostawić ani na chwilę w spokoju — rzekła, zgrzytając zębami.
 — O, nie martw się, Józefo, ten Zorski już chyba teraz jest trupem.
 — A drugi?
 — Czekaj do jutra, naradzimy się w tej sprawie.
 Układali różne plany, gdy w drzwiach ukazało się dwóch hidalgów, którzy mieli zabić Zorskiego.
 — No, jakże, udało się dzieło? — zapytał Kortejo.
 — Niestety, straciliśmy go z oczu. Szedł sam jeden. Śledziliśmy go, ale nagle znikł, jakby się zapadł w ziemię. Powróciwszy na plac, zobaczyliśmy go wsiadającego na koń z lordem Lindsayem.
 Kortejo potrząsnął gniewnie głową.
 — Jesteście głupimi tchórzami! Nie chcę więcej słyszeć o was!
 — Ależ wykonamy polecenie, sennor! — rzekł jeden.
 — Nie potrzebuję was. Możecie odejść. Macie tu zapłatę za swój niekorzystny trud. Oto dziesięć pesos, podzielcie się między sobą i zejdźcie mi z oczu!
 Tej nocy Józefa nie mogła zasnąć.