Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 28.djvu/22

—   788   —

gły i zręczny, iż Zorski poznał, z jak doświadczonym mężem ma do czynienia.
 Dla pewności nie rozniecono ognia i prowadzono rozmowę pociemku.
 — Znacie ludzi z hacjendy? — zapytał Zorski.
 — Pewnie.
 — Kto ją zamieszkuje?
 — Sennor Arbelez, jego córka Emma, sennora Hermoyes i myśliwy. Następnie mnóstwo czeladzi i czterdziestu vaqueros i ciboleros.
 — A ty jesteś jednym z poddanych?
 — Nie, jestem wolnym Mizteką.
 — W takim razie musicie znać Mokaszi-Motak, wielkiego naczelnika Bawole Czoło.
 — Znam go — odparł spokojnie. — Przebywa tu i tam, dokąd go poprowadzi wielki duch. Gdy usłyszy, że wiedzą o nim wszędzie, będzie się bardzo cieszył. Jak mam was nazywać, sennores?
 — Nazywam się Zorski, ten sennor Mariano, a tamten Helmer. A jak wy się nazywacie?
 — Zwyczajnie: Mizteka.
 Ułożyli się do snu.
 Na drugi dzień przed południem stanęli przed hacjendą.
 Mizteka zatrzymał się.
 — To hacjenda del Erina. Tutaj muszę was pożegnać.
 Odjechał, oni zaś podążyli naprzód. Niebawem stanęli przed bramą.
 — Sennor Arbelez w domu? — zapytali vaquera, który zjawił się w bramie. — Powiedzcie mu, że ma gości, którym może zaufać.