Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 28.djvu/24

—   790   —

Helmer podniósł szklankę do ust, chcąc pokrzepić się wybornym winem, gdy w drzwiach zjawiła się blada postać, która rzuciła na obecnych błędne, niewymowne spojrzenie.
 Helmer przyglądał się uważnie choremu.
 — Czy możliwe?! — zawołał. — Antoś, Antoś! O, mój Boże!
 Obłąkany popatrzył nań i pokiwał głową.
 — Jestem nieżywy, zabito mnie! — pisnął.
 Helmer opuścił ręce i zapytał:
 — Sennor Arbelez, kim jest ten mężczyzna?
 — To narzeczony mojej córki. Nazywa się Antonio Helmer, strzelcy nazywają go „Grzmiąca Strzała“.
 — A więc to mój brat, brat mój!
 Z tym okrzykiem rzucił się do obłąkanego i przycisnął go do piersi. Chory pozwalał na wszystko, patrzył na brata i od czasu do czasu mówił:
 — Jestem nieżywy, zabito mnie!
 — Co mu jest? — zapytał Helmer.
 — Obłąkany.
 Kapitan „Róży“ padł na krzesło, zakrył oczy rękami i gorzko, gorzko zapłakał. Inni stali bez ruchu. Arbelez pierwszy zaczął rozpytywać się o ich rodzinne stosunki.
 — Opowiadał wiele o panu — zakończył hacjendero.
 — Jestem nieżywy, zabito mnie — skarżył się ciągle chory.
 Zorski nie spuścił zeń oka.
 Wreszcie zapytał:
 — Jaka jest przyczyna jego choroby?