Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 28.djvu/30

—   796   —

 — Tak.
 — A na koniu?
 — Zdaleka go widziałem.
 — No, widzisz. Siedzi na koniu, jak każdy bladolicy. Broń jego błyszczy, jak srebro. A to nie oznacza wielkiego wojownika.
 — A więc nie chcesz się z nim naradzić?
 — Jestem przyjacielem hacjendy, uczynię to, ale korzyści żadnej ta rozmowa nam nie przyniesie. Niechaj przyjdzie.
 Arbelez zawołał Zorskiego. Po drodze opowiedział mu, co naczelnik o nim sądzi. Zorski przywitał go więc z lekkim uśmiechem i zapytał:
 — Słyszałem, że jesteście Bawole Czoło, największy wódz Mizteków?
 — Jestem nim.
 — Jaką nam wieść przynosicie?
 — Widziałem jadąc do hacjendy dwunastu bladolicych, którzy chcą na was napaść i pozabijać. Obecnie widziałem trzy razy tyle białych, którzy chcą zburzyć hacjendę i wszystkich żyjących wymordować.
 — Podsłuchaliście ich?
 — Tak.
 — Kiedy mają nadejść?
 — Jutro w nocy. Teraz są w rozpadlinie tygrysa, wedle miary bladolicych, trzeba stamtąd jechać godzinę, albo chodzić dwie.
 — Co robią teraz?