Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 29.djvu/12

—   806   —

nie tygrysa. Tam podsłuchał ich Bawole Czoło, a Zorski rozbił ich bez litości.
 Kortejo za wielkim był tchórzem, by odwiedzić brygantów w kotlinie. Dlatego też pojechał do sąsiedniej hacjendy. Tam otrzymał wiadomość, że w okolicy kotliny słychać głośne strzały. Wyruszył więc, by się przekonać, skąd one pochodzą.
 Gdy dotarł do rozpadliny, vaqueros już nie było. Zastał tylko nagie, ogołocone trupy swoich sprzymierzeńców. W największym przestrachu zeskoczył z konia i począł rozglądać się po tym nieszczęsnym miejscu.
 — Byli tu ludzie z hacjendy del Erina — rzekł do swoich towarzyszy. — Dowiedziano się o naszych planach. Gdzie nasze konie? Popatrzmy!
 Koni naturalnie nie było.
 — Wszystko znikło, wszystko zabrali! — wolał Kortejo. — Ale wrócą tutaj, mogą niespodzianie na nas napaść. Musimy uciekać czymprędzej!
 — Bez zemsty? — zapytał jeden.
 — Zemścimy się wtedy, gdy będziemy mogli.
 — Dokąd jedziemy?
 — Do najbliższego miasta, gdzie będziemy zabezpieczeni przed walką i pogonią. A więc do El Oro.
 — Dobrze, uczynimy zadość waszej woli, ale musimy się zemścić. Mamy bowiem obowiązek pomścić naszych towarzyszy.
 — Obiecuję pozostawić wam wolne pole do działania.
 Nocą przybyli do El Oro.
 Konie stąpały pewniej, czując dobrą drogę