Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 29.djvu/14

—   808   —

 Na dźwięk tego imienia wszyscy zadrżeli. Towarzysze Korteja, którzy mieli ochotę natrzeć na straż końmi, cofnęli się. A zdziwiony Kortejo krzyknął:
 — Juarez w El Oro? A, to co innego. Teraz słucham rozkazów. Nadchodzą już pańscy kamraci.
 Na gwizd straży dała się słyszeć odpowiedź. Zbliżyli się dobrze uzbrojeni ludzie, z których jeden, dowódca ich, zapytał:
 — Co tam nowego, Hermillo?
 — Ci ludzie chcą wejść do miasta. Nie powiedzieli jeszcze kim są.
 — No to może mnie powiedzą?
 — Nazywam się Kortejo, jestem ze stolicy. Teraz wracam do domu i chciałbym przenocować w El Oro.
 — Inni należą do pana?
 — Tak.
 — Czym się pan zajmuje?
 — Jestem zarządcą posiadłości hrabiego de Rodriganda.
 — Ach, ta znakomita pijawka. Chodź pan za mną! Słowa te były wypowiedziane niebardzo przyjaznym tonem.
 — W takim razie chyba pojadę dalej — rzekł prędko Kortejo.
 Nie podobało mu się jego położenie.
 — Nie, pójdziesz ze mną! Naprzód!
 Kortejo poszedł. Nie trzeba było być wielkim