Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 29.djvu/17

—   811   —

ze sobą w przyjaźni, mówią o polityce. Zresztą wiem, że i pan jest zwolennikiem Miramona.
 Brzmiało to jeszcze groźniej. Kortejo więc odpowiedział pośpiesznie:
 — Pan się myli, sennor. Zawsze bowiem stałem poza partiami.
 — A więc jesteś ni baron ni pies, to jeszcze gorzej. Zresztą słyszałem, że hrabia Rodriganda jest przyjacielem prezydenta i wzajemnie wyświadczają sobie różne przysługi.
 — Może hrabia jest jego przyjacielem, ale ja nie.
 — Ba, jaki pan, taki sługa. Będę z panem ostrożny, dopóki nie przekonam się, że rzecz ma się inaczej. Do tego czasu będę pana uważał za szpiega.
 — Sennor, nie jestem szpiegiem! — zawołał Kortejo lękliwie.
 — To się okaże. Pan wydaje mi się podejrzany. Z Meksyku aż do hacjendy Vandaqua nie jedzie się na przyjacielskie odwiedziny.
 Kortejo nie mógł ukryć swego zakłopotania.
 — Każę pana zamknąć, jutro dowiem się prawdy.
 — Jestem niewinny! — zapewniał Kortejo.
 — Tym lepiej. A teraz proszę wyjść!
 Naraz ktoś odezwał się przy stole:
 — Sennor Juarez, czy uważasz mnie za swojego szczerego druha?
 Mówiący te słowa był to potężny Meksykanin, nadzwyczaj silnie zbudowany.
 — Ależ, oczywiście. Czy inaczej byłbym cię,