Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 29.djvu/21

—   815   —

 — Po prostu trzeba nam będzie zakwaterować część naszych ludzi.
 — Hm — mruknął Kortejo — i pan także?
 — Tak jest.
 Kortejo zamyślił się. Zauważył to kapitan i zapytał:
 — O czym tak myślisz, sennorze?
 — O kraju z kopalniami rtęci — uśmiechnął się Kortejo.
 — Może pan chce namówić hrabiego Alfonsa, by mi go sprzedał?
 — Tak. Posiadłość ta podoba się wam i jest dogodnie położona. Hrabia Ferdinando nie sprzedał jej, gdyż sądził, że jest tam ogromne bogactwo metalu. Pan i ja wiemy, że się nie mylił. Ile pan da za ten kawał ziemi?
 — Hm, dużo tego matelu tam nie będzie — odparł Verdoja.
 — No, no, nie gańcie ziemi, by ją taniej kupić! Znamy się już długi okres czasu i uważam, że ze mną może pan mówić otwarcie.
 — Tak, ale ziemia ta jest pokryta nieporosłymi pagórkami, pełno w niej pustych rozpadlin, ale dałbym może sto tysięcy pesos — rzekł chytrze Verdoja.
 Kortejo zaczął się śmiać.
 — A, toś pan rozrzutny! Posiadłość tę kupił hrabia za pięćset tysięcy pesos, a warta jest cztery razy tyle.
 — To pański pogląd.
 — Kiedy się zaś sprawdzi moje przeczucie, że obok rtęci znajdują się tam jeszcze inne metale —