Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 29.djvu/22

—   816   —

mówił Kortcjo — to jest warta więcej niż piec milionów.
 — Pan fantazjuje.
 — Wypowiadam swój trzeźwmy sąd w tej sprawie. Nie mówię też o teraźniejszości, ale o przyszłości. Życzę przecież panu dobrze. I to w szczególności od dzisiaj, gdyż wyrządził mi pan wielką przysługę. Bez pańskiej pomocy rozstrzelano by mnie chyba, dlatego podaruję panu tę ziemię.
 Verdoja skoczył z łóżka.
 — Co pan mówi?
 — To, co pan słyszał. Chcę mu podarować tę piękną i drogą posiadłość.
 — Bzdury! Słuchaj, Kortejo, co byś uczynił, gdyby mi tak przyszło do głowy trzymać cię za słowo?
 — Dotrzymałbym go!
 — Toś ogromnie głupi, mój panie!
 — Jednakże wiem, co mówię i czynię.
 Verdoja zniecierpliwił się.
 — Gadaj pan poważnie i nie pozwalaj sobie stroić ze mnie głupich żartów!
 — Mówię poważnie. Chodzi mi o pewną przysługę.
 — A więc mów pan. Jestem ogromnie ciekaw, za jaką to przysługę miałbym otrzymać taką gratyfikację.
 — Hm, trzeba się mieć trochę na baczności. Znamy się wprawdzie dobrze i mógłbym panu zaufać... Wiem, że posiada pan wielką siłę fizyczną — — —
 — Pewnie, ale co to ma wspólnego z tą spra-