Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 29.djvu/23

—   817   —

wą?
 — Jesteś pan dzielnym strzelcem i szermierzem.
 — Naturalnie. Sztyletem też wyśmienicie władam.
 — To jest właśnie to, czego mi trzeba. Chyba się mogę spodziewać, że pan jeszcze nie wyszedł z wprawy — —
 — Oczywiście — śmiał się kapitan.
 — A więc doskonale. Chodzi mi mianowicie o parę osób, które mi stoją w drodze.
 — A! — zawołał kapitan. — To taka ma być przysługa?
 — Tak jest.
 — Więc chcesz mnie pan nająć jako zabójcę?
 — Nie. Chciałbym tylko zwrócić pańską uwagę na parę osób, którzy są pańskimi wrogami, a wrogów nie lubi się przecież.
 — Sądzę. A więc jeżeliby ci ludzie szukali ze mną zaczepki, a ja poczęstowałbym ich kulą, wtedy hm?
 — Wtedy podarowałbym panu pole rtęciowe.
 — Do pioruna! Naprawdę? — zawołał uradowany Verdoja. — Ależ ziemia ta nie jest pańską własnością, tylko hrabiego Alfonsa de Rodriganda!
 — On także się na to zgodzi.
 — I podpisałby akt darowizny?
 — Rozumie się.
 — Niczego więc bardziej nie pragnę, jak spotkać się z tymi ludźmi.
 — Nic łatwiejszego. Zobaczy pan ich jutro.
 — Gdzie?