Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 29.djvu/26

—   820   —

 — Ale czy dotrzyma słowa? — myślał Verdeja. — Znam tego Korteja, to tęgi łgarz i bardzo chytry człowiek. Może mi po dokonaniu zabójstw nie dać obiecanej ziemi. Wtedy rtęć nie byłaby moja, a co wtedy? Ale i Kortejowi nie uszłoby to bezkarnie. Trzeba się nad tą sprawą dobrze zastanowić.
 Wrócił do kwatery. Następnego dnia kazał przywołać towarzyszy Korteja i zaczął ich przesłuchiwać w jego obecności.
 — Coście za jedni?
 — Jesteśmy biedakami, którzy zarabiają na chleb różnymi sposobami — rzekł jeden.
 Po dłuższej rozmowie Verdoja ułożył z nimi plan.
 — Dziś o północy jeden z was przyjdzie na południowy koniec obwarowania w del Erina. Tam znajdzie mnie, a ja udzielę dalszych wskazówek. Wynagrodzenie otrzymacie takie, jakie przyrzekł wam sennor Kortejo. Do wymarszu pośpieszycie na mój rozkaz.
 Odeszli. Verdoja udał się do Juareza, który rozkazał mu przyprowadzić Korteja.
 — Wiesz, komu zawdzięczasz swoje życie? — zapytał Juarez Korteja.
 — Wiem, byłbym je całkiem niewinnie stracił.
 — Milcz! Sennor Verdoja poręczył za ciebie. Chcesz wrócić do Meksyku?
 — Tak.
 — Nikt nie powinien wiedzieć, że byłeś w El Oro.
 — Sennor, będę milczeć.