Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 29.djvu/3

—   797   —

 — Jedzą, piją i śpią. Leżą nad źródłem. Widziałem dwie straże, jedną u wejścia do rozpadliny, a drugą u wyjścia. Siedzieli pod drzewem i patrzyli w niebo. Mają flinty, noże i pistolety.
 — Czy chcecie mnie tam zaprowadzić?
 Mizteka popatrzył na lekarza z widocznym zdziwieniem.
 — Po co chcecie tam iść?
 — Chcę im się przyjrzeć.
 — Ja już ich widziałem. Kto chce ich zobaczyć, musi czołgać się po mchu. Poplamicie sobie swój ładny strój meksykański — rzekł to z prawie ubliżającym uśmiechem i dodał: — A kto idzie ich podsłuchać, w tego natychmiast strzelają.
 — Obawiacie się towarzyszyć mi? — zapytał Zorski.
 Mziteka spojrzał nań pogardliwie i odparł:
 — Bawole Czoło nie zna obawy. On was zaprowadzi, ale co wam pomoże, gdy napadnie na was trzydziestu sześciu bladolicych?!
 — Czekajcie! Już wracam!
 Zorski oddalił się, by przygotować się do drogi.
 — Ten doktór zginie — zauważył Indianin.
 — Obronisz go! — odparł poważnie Arbelez.
 — Mówił, że nie obawia się dwunastu nieprzyjaciół. Ma wielką gębę, a małą rękę, dużo mówi, czyni mało!
 Tymczasem Zorski wdział swoje ubranie myśliwskie, które przywiózł ze sobą z Meksyku, i zeszedł na dół.
 — Teraz możemy iść — rzekł.