Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 29.djvu/7

—   801   —

 — Idź na dół do niego, a ja będę strzec z góry — rozkazał naczelnikowi Mizteków.
 Bawole Czoło pośpieszył do rabusia, który leżał bez ruchu na ziemi. Teraz, gdy już nie mógł wymknąć się, Żorski podszedł do niego.
 — Wstań!
 Podniósł się. Drżał na całym ciele. Nigdy nie był jeszcze świadkiem takiego spustoszenia.
 — Ilu was było? — zapytał go Zorski.
 — Trzydziestu sześciu.
 — Gdzie jest reszta?
 Rabuś zawahał się.
 — Mów, bo zginiesz!
 — Udali się do hacjendy Vandaqua — odparł trwożliwie.
 — Co tam robią?
 — Odwiedzili sennora, który kazał napaść na hacjendę del Erina.
 — Jak się nazywa?
 — Nie wiem.
 — Są tu konie?
 — Tak, pasą się niedaleko stąd.
 — Jak daleko stąd do hacjendy Vandaqua?
 — Trzy godziny.
 — Powiedz mi, kiedy odjechali i na kiedy zapowiedzieli swój powrót?
 — Odjechali przed godziną, a mają wrócić wieczorem.
 — Dobrze, zaprowadź nas na pastwisko po konie.
 Zorski naładował swoje strzelby, a potem udał się na pastwisko. Tu wybrano trzy najlepsze ko-