Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 30.djvu/11

—   833   —

cjendero. — Jeszcze wczoraj groziło nam wielkia niebezpieczeństwo.
 Verdoja znał to niebezpieczeństwo z rozmowy z Kortejem, udawał jednak, że nie wie o niczym.
 — Niebezpieczeństwo? Z jakiej strony? — zapytał.
 — Szykowano napad na moją hacjendę. Było aż trzydziestu kilku rozbójników.
 — A, do pioruna! A czy miała to być, napaść na hacjendę, czy też na ludzi? — pytał dalej Verdoja.
 — Zdaje się, że szło im o ludzi. Ale osoby te przebywają w moim domu, więc uplanowano napad na hacjendę, zburzenie jej i wymordowanie mieszkańców.
 — Co też pan mówi? Na kimże to zależało tym rabusiom?
 — Na panu Zorskim, Helmerze i Marianie.
 — Dziwne! Jakże obroniliście się przed łotrami?
 — Nasz sennor Zorski powystrzelał ich wszystkich.
 Kapitan spojrzał zdziwiony na lekarza, a inni oficerowie uśmiechnęli się niedowierzająco i lekceważąco.
 — Całą bandę? — zapytał Verdoja.
 — Tak.
 — I to uczynił sennor Zorski sam jeden?
 — Tak jest. Miał ze sobą towarzysza, który, zabił może dwóch, z resztą pan Zorski sam się rozprawił.