Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 30.djvu/16

—   838   —

chciałby pan, poruczniku Pardero, zdobyć tę małą Indiankę? Jeżeli tak, to musi mi pan pomóc zdobyć Emmę, córkę Arbellesa.
 — Zgoda!
 — Ale trzeba wpierw dowiedzieć się, czy serca tych bogiń nie są zajęte. Zdaje się, że tak.
 — Może wyprzedził nas ten Zorski? To bardzo piękny mężczyzna, który z pewnością potrafi zdobyć serca wszystkich dziewcząt.
 — Ja podejrzewam raczej tego Mariana. Czy pan nie spostrzegł, jak go hacjendero w subtelny sposób wyróżnia? Zdaje się, że jest najważniejszą osobą spośród tych trzech cudzoziemców.
 — Nie miałem powodu tak dokładnie obserwować ich. Ale chodźmy już spać. Ta dziewczyna ma pięść, jak indyjski atleta. Nie można było się tego spodziewać po jej małych i miękkich rączkach. Kark mnie boli, tak mi zdrętwiał, jakby był wytoczony z drzewa.
 — Więc wyśpij się, panie poruczniku. Jutro ponowimy napad i wątpię, czy się nam nie uda przełamać oporu. Dobranoc!
 — Dobranoc, sennor Verdoja!
 Pardero odszedł. Rotmistrz pozostał w ogrodzie do godziny dwunastej. Potem poszedł niby sprawdzić straże i naraz niespostrzeżenie podszedł do południowego kąta ogrodzenia.
 Było to bowiem miejsce, na którym umówił się z rozbójnikiem. Ten oczekiwał już go. Przykucnął w największym cieniu, tak, że go nikt nie mógł spostrzec.