Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 30.djvu/17

—   839   —

 — Sennor! — szepnął, kiedy Verdoja chciał minąć go.
 — A, to ty jesteś? Gdzie twoi towarzysze?
 — W pobliżu. Nikt ich nie może spostrzec. Co pan rozkaże?
 — Znasz Zorskiego osobiście?
 — Nie, żaden z nas.
 — To źle. On jutro ze mną wyjeżdża. Będziecie go oczekiwać. Tam go zastrzelicie.
 — Dobrze. Zaklinam się na wszystkie świętości, że wykonamy rozkaz. On pozabijał naszych kamratów, więc musi zginąć tą samą śmiercią co i oni.
 — Ale wy go nie znacie i nie wiem kto nam będzie towarzyszyć. Zabiorę paru swoich ludzi. Może pojadą jeszcze inni. Jaki mam dać znak, byście go poznali?
 — Najlepiej będzie, sennor, jak go nam określicie i w miarę możności jedźcie po jego prawej stronie.
 Verdoja skreślił w kilku słowach wygląd zewnętrzny Zorskiego, a potem rzekł:
 — Dwóch pozostałych dostarczę wam w innych okolicznościach. Najważniejszą rzeczą jest to, byś był tu co noc o dwunastej. Na teraz dosyć. Rozejdźmy się. Mogą nas zobaczyć.
 W kilka minut potem Verdoja spał już. Sen miał spokojny, tak, jakby mu nic nie ciążyło na sumieniu...
 Na drugi dzień przy śniadaniu wspomniał o umówionej wycieczce do rozpadliny tygrysa. Kapitan uważał, że najodpowiedniejszą porą jest ra-