Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 30.djvu/19

—   841   —

 — Tak jest — odpowiedział Zorski.
 — I te wszystkie trupy, oprócz dwóch, są pańskim dziełem?
 — Nie liczy się takich rzeczy dokładnie. Niech pan zwróci uwagę, że wszyscy postrzeleni są w głowę.
 — Rzeczywiście!
 Oglądali zwłoki i widzieli, że każdy rozbójnik ma ranę w tym samym miejscu czoła. Nie spostrzegli, że Zorski nachylał się bardziej, niż tego była potrzeba, i że starannie szukał ukrycia za ich plecami. Nie zauważyli również, że pilnie patrzył to w prawą, to w lewą stronę jaru.
 — Pan jest doskonałym strzelcem — rzekł kapitan. — Jeszcze nigdy nie słyszałem, by jeden człowiek w ciągu dwóch minut postrzelił trzydziestu nieprzyjaciół.
 Zorski wzruszył ramionami.
 — A, taki sztuciec to straszliwa broń — rzekł. — Ale wielka sztuka użyć tej broni w odpowiednim momencie. Trzydziestu widzianych wrogów: jest łatwiej zabić, niż jednego niewidzianego.
 — Takiego, zdaje się, nie można wcale zabić — zauważył porucznik Pardero.
 — Dobry strzelec zabije nawet takiego — uśmiechnął się Zorski, zasłaniając się innymi
 — To niemożliwe — rzekł rotmistrz.
 — Czy mam dać dowód możliwości?
 — Proszę bardzo — rzekł ciekawy porucznik.
 — Czy sądzi pan, że znajduje się tutaj bodaj jeden nieprzyjaciel? — spytał Zorski.
 — Zdaje się, że nie, gdyż nie widać nikogo.