Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 30.djvu/20

—   842   —

 Zorski zaśmiał się hardo i rzekł:
 — A przecież czatuje na mnie, by mnie zastrzelić.
 Już dawno zdjął z ramienia swój sztuciec i trzymał go pod pachą. Rotmistrz zląkł się. Skąd Zorski wiedział, że ktoś zagraża jego życiu?
 — Żartuje pan, panie Zorski — rzekł jeden z oficerów.
 — Udowodnię panu, że mówię prawdę.
 Z tymi słowy podniósł sztuciec do góry, wymierzył i wypalił.
 Rozległ się straszny krzyk na krawędzi jaru.
 Zorski poskoczył w tym kierunku i zniknął za krzakami.
 — Co to było?! — zawołał Pardero.
 — Zabił człowieka — odparł drugi oficer.
 — Straszny człowiek! — wyrzekł rotmistrz.
 — Jesteśmy w niebezpieczeństwie, uciekajmy! — szeptał Pardero.
 Weszli do wejścia jaru i czekali. Po chwili zagrzmiały na górze jeszcze dwa strzały, potem nastąpiła cisza. Minęło piętnaście minut, nagle coś koło nich zaszeleściło. Przestraszeni chwycili za broń.
 — Nie bójcie się, sennores. To ja jestem.
 Przed nimi stał Zorski.
 — Ale sennor, co to było? — pytał porucznik.
 — Strzelałem — odparł, śmiejąc się.
 — Wiemy o tym, ale dlaczego?
 — To samoobrona, chciano mnie zastrzelić.
 — A myśmy niczego nie spostrzegli.
 — No, nic dziwnego, nie jesteście ludźmi